Dressuurdiva Anky van Grunsven trapt af in Outdoor Gelderland’s nieuwe Social Media serie #Durftevragen. We hebben drie vragen van jullie voorgelegd aan haar. Wist je dat ze zich groot hield na een flinke trap, dat ze misschien wel het meest genoot van de buitenritjes na haar olympische medailles en dat Salinero sinds het WK in Aken 2006 altijd schrik had voor prijsuitreikingen?

Sjira Van Nek (Facebook): Wat is je grappigste ‘Oké dit was misschien niet zo heel handig’ moment in de omgang met paarden?

Anky: “Ik denk dat iedereen die momenten heel vaak mee maakt. Dat je een paard per ongeluk loslaat bijvoorbeeld. Maar het onhandigste moment was dat ik een keer achter een paard langsliep dat nerveus was en achteruit sloeg. Er stonden veel kinderen langs. Het deed hartstikke zeer, maar ik deed alsof er niets aan de hand deed. Het stomste is dat ik wist dat dat paard dat deed als die nerveus was, hoe braaf hij normaal ook is. Een les dat je altijd moet opletten. Vaak gebeurt zoiets ook met brave paarden, bij de wildere paarden let je automatisch al wat meer op.”

Joshua Veldman (kwpn_rotermie_ op Instagram): Wat zou jij het liefst nog een keer willen overdoen of nog een keer willen meemaken?

Anky: “Niks! Want ik vind het juist leuk om nieuwe ervaringen op te doen. Alles wat ik een keer meegemaakt heb, heb ik al een keer meegemaakt. Daarom is er niet één ding dat ik nog eens zou willen beleven. Als ik dan toch echt moet kiezen dan is dat het moment dat je weet dat je gewonnen hebt op de Olympische Spelen. Het meest extreme was dat in Hongkong. Het grootste moment van euforie. Maar ik vond de buitenritjes nadien met de paarden ook heerlijk. Lekker weten dat alles voorbij is, dat het gelukt is en dat ze weer veilig thuis gekomen zijn. Daar kon ik echt van genieten na al die druk van presteren.”

Anouk van Paridon (anouk.071 op Instagram): Is één van je paarden weleens zo hard gaan galopperen dat je dacht dat ie nooit meer ging stoppen?

Anky: “Ja, dat was Salinero in de prijsuitreiking op de Wereldruiterspelen in Aken 2006. Salinero was echt op hol. Daarvoor en daarna heb ik gelukkig nooit meer zoiets meegemaakt. Het was vreselijk, het gevoel dat je paard zo in paniek is dat hij niet zo maar zal stoppen. Toen we met ons team de piste betraden, zei ik voor de eerste bocht al tegen Imke: ‘Ik ga eruit, dit gaat niet goed’. Maar het was al te laat, Salinero nam de benen, zo nerveus was hij geworden met 50.000 man op de tribunes. Mijn hoefsmid Rob en groom Willeke probeerden hem nog te stoppen, maar hadden geen kans. Ik probeerde hem nog alle kanten op te sturen, maar hij bleef maar doorrennen. Mijn redding uiteindelijk waren de drie paarden die ons binnen brachten voor de prijsuitreiking. Daar zijn we vol opgeklapt. Als zij daar niet hadden gestaan, weet ik niet waar we beland waren. Jammere is dat Salinero wat betreft prijsuitreikingen nooit meer de oude is geworden. De paniek is altijd gebleven, terwijl ik hem op jonge leeftijd juist mee nam op concours om de prijsuitreikingen voor mijn andre paarden te doen.”

Auteur: Wendy Scholten